من سینه ایی شیعی عدالت خیز دارم 

آری زبانی ذوالفقاری تیز دارم  

می , خورده ام از باده و خمخانهء حق

کاین روح جنگ با ستم را نیز دارم  

تنها غم من درد شهر و مردمش نیست

من درد ایران جواهرخیز دارم 

هم غصهء کرد و بلوچ و رشتی و لر

هم نالهء تهرانی و تبریز دارم

پرسی سیه پوشم چرا ای چرخ گردون

من سوگ مرگ خاک حاصلخیز دارم 

من سینه ایی شیعی عدالت خیز دارم

من دشمنی دیرینه با تبعیض دارم

منصور داودی راد

آسمان را نور باران کرده اند

با حضور خویش توفان کرده اند

شیعه و سنی ندار گوییا

قصد قربت با شهیدان کرده اند

تنهایم را میکشم بر دوش تنهایی

باغصه ها میگردم هم آغوش تنهایی

تونیستی،آنکه درون گوش من خوانده

بگذار باشم تا ابد خاموش تنهایی

تا به کی باید تورو صدا کنم

کی میایی پنجره ها رو وا کنم 

کی میایی برای شعر چشم تو 

دلم و قافیه و هجا کنم

بشینم تو ساحل نگاه تو

دلمو با دریا آشنا کنم 

پر زننون برم به اوج آسمون

احساس یه عشق بی ریا کنم

بخونم دو رکعت عشق پاک پاک 

تو نمازم به تو اقتدا کنم 

 منصور داودی راد

از ابوالفضل نوشتم قلمم گریان شد

صفحه ام جا مه دریدو گویا طوفان شد

مشک شد دیده ولبریزشد ازـآب حیات

لیک برصفحه ولوح وقلمم باران شد

دل آرام خروشان شدوطغیان می کرد

لبم از غصه ومشک وعلمش عطشان شد

لرزه افتاد به دست  وقلم از کف دادم

سست شدپا واز این فاجعه اوبی جان شد

من ندانم که چه گردیدو چه گفتم .که چنین

تنم از نام ابوا لفضل همه ویران شد.

بیهوده رفتنها توانم را گرفته

ابرتباهی اسمانم راگرفته 

سرما وبرف بی کسی ای اهل عالم

فصل بهاری و جوانم را گرفته 

تاریکی تنهایم را بین ، چه آسان

روز و شب و حتی زمانم را گرفته

ویروس غم افیون جان کاهیست،که اینک

نه ظاهرم را که نها نم را گرفته

جزیا س دیگر نیست چتری برسرمن

دردی که عمرم را روانم راگرفته

نورتو در من بود و ایمانی شکسته

ابلیس غم آهسته آنم راگرفته

درمن طلوعی تازه کن آرامش من

گرجه ندامت این زبانم را گرفته

از دیدگان من بخوان این آرزوکه

عشق وصال توست جانم را گرفته                                           

شوق صدایت

حل میکنم با تو تمام مشکلم را